ابراهیم بن عباس مى‏گوید: هرگز حضرت امام رضا علیه السلام را ندیدم که با سخنش به کسى جفا کند و هرگز ندیدم که سخن کسى را پیش از آنکه به پایان آورد قطع نماید و احدى را از نیاز و حاجتى که قدرت بر ادایش داشت ردّ نساخت و هرگز پایش را در برابر همنشینى دراز نکرد و هرگز احدى از غلامان و خدمتکارانش را ناسزا نگفت و هرگز ندیدم که آب دهان بیرون بیندازد و هرگز ندیدم بخندد بلکه خنده‏اش تبسم بود.هرگاه به خلوت مى‏نشست و سفره غذایش را در برابرش مى‏نهادند، غلامان و حتى دربانان و کارگزاران را براى خوردن غذا با او بر سفره‏اش مى‏نشاندند، در شب کم خواب بود و بسیار شب‏زنده‏دار، اکثر شب‏هایش را از سر شب تا صبح بیدار بود، بسیار روزه مى‏گرفت و روزه اول و وسط و آخر ماه از او فوت نمى‏شد و مى‏فرمود: این روزه [تمام‏] روزگار است، صدقه و کار نیک پنهانى او بسیار بود وبیشتر صدقه و کار نیکش در شب‏هاى تاریک بود. کسى که گمان کند در فضیلت مانند او را دیده، باورش نکنید.